Από μικρό παιδί είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Κρήτη, χωρίς συγκεκριμένο λόγο! Ούτε οικογένεια, ούτε γνωστούς είχα ποτέ εκεί. Και όμως, η αγάπη των Κρητικών για τα εδάφη τους, για το καλό φαγητό, τη διασκέδαση και την οικογένεια με έκανε πάντα να θαυμάζω αυτό τον τόπο και ας μην κατάφερα 28 ολόκληρα χρόνια να πατήσω το πόδι μου εκεί! Ναι, το ομολογώ, την Κρήτη όσο και να την αγαπάω, δεν έτυχε ποτέ να την επισκεφτώ! Ίσως γιατί ως τελειομανής άνθρωπος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όταν πάω θα είναι με σκοπό να νοικιάσω αυτοκίνητο και να τη “γυρίσω ολόκληρη” ή ίσως απλά, δε μου είχε τύχει ποτέ η κατάλληλη παρέα για να με συνοδέψει στο συγκεκριμένο νησί. 
Και εκεί που πίστεψα πώς δε θα έρθει ποτέ η μέρα που θα πίνω σε έναν καφενέ τσικουδιές με μια παρέα παππούδων, που θα ακούω μαντινάδες και που θα τρώω χοχλιούς μπουρμπουριστούς και που η μόνη μου ανάμνηση από την Κρήτη θα είναι εκείνο το σκαλιστό μαχαίρι που μου είχε χαρίσει μια φίλη όταν είχε επισκεφθεί τα Χανιά, τσουπ ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή η ενημέρωση πως ο Δήμος Χερσονήσου οργανώνει για πρώτη φορά ταξίδι για μερικούς Έλληνες travel bloggers! Και να λοιπόν που τώρα που διαβάζεις το κείμενο αυτό, εγώ βρίσκομαι στο γραφείο και περιμένω να περάσουν οι ώρες για να βρεθώ στο αγαπημένο μου αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος και να συναντηθώ με τα άλλα 4 μέλη της νέας αυτής παρέας των Greek travel bloggers (Μαρία – MaryHop.com, Χρήστος – BlogTravels.gr, Κώστας – Runvel.gr, Μαρία- Mylandingrunway.com) με σκοπό να πετάξουμε για Κρήτη και συγκεκριμένα για τη Χερσόνησο! 
Το Σαββατοκύριακο αυτό λοιπόν, φρόντισε να είσαι συντονισμένος στη Facebook σελίδα μου T-stories From My World καθώς και στο instagram profile μου ώστε να παρακολουθήσεις live την πρώτη γνωριμία μου με τη μαγευτική Κρήτη και τη Χερσόνησο! Θα μάθουμε να μαγειρεύουμε παραδοσιακά κρητικά εδέσματα, θα γνωρίσουμε περιοχές που είμαι σίγουρη πώς δεν ξέρεις ούτε εσύ, θα κάνουμε ιππασία και θα πάρουμε μέρος στους πρώτους αγώνες δρόμου για παιδιά με αυτισμό! Σκοπός και των 5 μας είναι να γνωρίσουμε τις ομορφιές του συγκεκριμένου τόπου, να γεμίσουμε εικόνες και εμπειρίες και να τις μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας ώστε να γνωρίσουν και εκείνοι μαζί μας αυτό το υπέροχο μέρος! Ελπίζω να είσαι έτοιμος!
Φύγαμε για Χερσόνησοοοο!
Month: March 2015
#KeralaStories: A night -and a half- to remember
Όπως σου έχω ξαναπεί, μαζί μου ΔΕ θα ταξιδεύεις μόνο σε όμορφα ή… λιγότερο όμορφα μέρη. Δε θα μαθαίνεις μόνο για τα αξιοθέατα και τα εστιατόρια που πρέπει να επισκεφθεις! Μαζί μου θα μαθαίνεις για ιστορίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο, θα βλέπεις φωτογραφίες με φάτσες που -έστω για λίγο- μοιράστηκα μαζί τους στιγμές από τη ζωή μου. Θα διαβάζεις για τις συζητήσεις μου με ντόπιους, για κουβέντες με άλλους travel bloggers ή ταξιδιώτες του κόσμου, για τη διαμονή μου στα σπίτια τους ή για εκείνο το ταξίδι που ετοιμάζω με κάποιον που γνωρίζω μόνο 10 μερες.
Photo by Jinson Abraham
Kerala Tourism
Γιατί;;;
- Γιατί το blog μου δεν λέγεται τυχαία Travel…Stories! Οι ιστορίες είναι το Α και το Ω σε αυτό το ταξιδιωτικό blog. Kαι ιστορίες χωρίς πρόσωπα δε είναι ενδιαφέρουσες ιστορίες!
- Γιατί όπως είχε ειπωθεί και στο TBEX Athens: η ατάκα “live like a local” είναι λάθος και οι περισσότεροι τη χρησιμοποιούν για να διαφοροποιηθούν από τον κλασικό τουρίστα χωρίς όμως να ξέρουν την πραγματική σημασία αυτής. Το μυστικό λοιπόν δεν είναι να ζεις σαν ντόπιος αλλά να ζεις και να ταξιδεύεις παρέα με ντόπιους. Και γω αυτό σκοπεύω να κάνω αλλά μέχρι να σου αποκαλύψω περισσότερα ας γυρίσω πάλι εκεί που αναφέρεται και ο τίτλος: “a night -and a half- to remember” , ελληνιστί μία νύχτα και μισή!
Ήταν απόγευμα Κυριακής θαρρώ, μάλλον 8 του Μάρτη και αφού είχαμε ακολουθήσει το γνωστό απαιτητικό πρόγραμμα του KeralaBlogExpress project και είχαμε οργώσει το Πάρκο Periyar Tiger Reserve όπου μπορεί να μην είδαμε τίγρεις αλλά είδαμε ελάφια, αγελάδες, πτηνά και πολλά άλλα που θα στα δείξω σε επόμενο ποστ, κατευθυνθήκαμε κουρασμένοι προς το ξενοδοχείο.
Καθώς δεν είχαμε προλάβει να δούμε την πόλη στην οποία θα μέναμε εκείνο το βράδυ και μιας και την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να φτιάξουμε πάλι τις βαλίτσες μας και να συνεχίσουμε το road trip μας, 4 από εμάς αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο κέντρο της πόλης Thekkady και να το εξερευνήσουμε!
Για ακόμη μια φορά βρέθηκα ανάμεσα σε άγνωστους δρόμους, σε περίεργες επιγραφές που το μόνο που καταλάβαινα ήταν η λέξη spices και σε περίεργα βλέμματα που με επεξεργάζονταν με απορία και ενδιαφέρον όσο περπατούσα ζωσμένη με τις φωτογραφικές μηχανές μου. Η καλύτερη μου! Και φυσικά δεν ήμουν μόνη μου, είχα άλλους 3 partners in crime μαζί μου από Ισπανία, Ιταλία και Πουέρτο Ρίκο!
Μετά από την πρώτη βόλτα αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κάποιο μπαρ που θα μπορούσαμε να πιούμε ένα ποτό, έστω μια μπύρα καθώς στην Ινδία το ποτό δεν είναι κάτι που συνηθίζεται να προσφέρεται και να καταναλώνεται ελεύθερα παντού.
Περπατώντας λοιπόν, χωρίς να γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε, κάποιος από την παρέα κοίταξε ψηλά και είδε μια τεράστια πινακίδα που έγραφε “Beer & Wine”! Γουρλώσαμε τα μάτια και αφού κοιταχτήκαμε με νόημα χωθήκαμε μέσα στα στενά προς ανακάλυψη του μπαρ με την κόκκινη επιγραφή.
Λίγο πριν φτάσουμε πέσαμε πάνω σε μια μεγάλη παρέα παιδιών τα οποία γελώντας και τραγουδώντας ήρθαν προς το μέρος μας για να μας πιάσουν κουβέντα. Με ελάχιστα αγγλικά και με πολλές κινήσεις χεριών και ποδιών μας ζήτησαν να τους βγάλουμε φωτογραφία και μετά ήθελαν να τη δουν κιόλας. Όταν τους είπαμε πως τώρα είναι η ώρα και για ένα video selfie άρχισαν να γελάνε ασταμάτητα βλέποντας live τον εαυτό τους στην κάμερα. Ειλικρινά, όσο και να θέλω δε μπορώ να σου περιγράψω το πόσο ευτυχισμένη ένιωθα μέσα στο πλήθος των μικρών Ινδών με τα μεγάλα μάτια και τα πλατιά χαμόγελα!
Αφού παίξαμε λίγο μαζί τους μπάλα στη μέση του δρόμου και τους δώσαμε σοκολάτες και στυλό (ναι, δεν ξέρω γιατί αλλά τρελαίνονται για μολύβια και στυλό) κατευθυνθήκαμε στο μπαρ που από την αρχή μας είχε τραβήξει την προσοχή. Το μέρος ήταν απλά ένας σκοτεινός, ζεστός χώρος με παραδοσιακή μουσική, ειδήσεις στην τηλεόραση, μερικά τραπέζια, έναν μπάρμαν και 5-6 ντόπιους που έπιναν ήσυχα το ποτό τους. Ναι, ήμασταν οι μόνοι ξένοι σε αυτό το μέρος και ναι στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε παρόμοιο μέρος για να πιω μια μπύρα.
Και όμως, ακριβώς επειδή ήμασταν σε μια ξένη χώρα, μακριά από την καθημερινότητά μας και έξω από το comfort zone μας, για εμάς το συγκεκριμένο μπαρ ήταν μια όαση, το πιο ωραίο μέρος που θα μπορούσαμε να βρούμε στο ταξίδι μας. Και φυσικά ήμασταν παρέα, τέσσερα άτομα από τόσο διαφορετικά μέρη που μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για τα ταξίδια, για το γράψιμο, για το άγνωστο και φυσικά για τη μπύρα!
Happy faces! We found BEER!
Αφού λοιπόν παραγγείλαμε με χαμόγελο ευτυχίας την KingFisher μας, φωτογραφηθήκαμε και ποστάραμε selfie με caption “Our first beer night in India”, πιάσαμε κουβέντα με τους θαμώνες, γελάσαμε, χορέψαμε και φύγαμε ευτυχείς για το ξενοδοχείο. Η βραδιά όμως δεν τελείωσε εκεί. Αφού φάγαμε βραδινό και εκεί προστέθηκε στην παρέα και μια Γαλλίδα, κάναμε μαθήματα χορού με τον Πουερτορικανό της παρέας και τραγουδήσαμε 50 φορές το τραγούδι του Inglesias “bailando“, συνεχίσαμε τη νύχτα μας με mojitos. Ναι εκείνη τη νύχτα βρήκαμε ΚΑΙ mojitos.
#Onemore Mojito please!
Και καθώς η νύχτα φαινόταν πως θα ήταν μεγάλη, είπαμε να βρούμε μερικούς ακόμα travel bloggers που βρισκόντουσαν μαζί με κάποιους εκ των διοργανωτών σε ένα κοντινό ξενοδοχείο και μάθαιναν φιγούρες Bollywood δίπλα στη φωτιά. Περπατήσαμε γύρω στη μία το βράδυ μέχρι το άλλο ξενοδοχείο, στη μέση του πουθενά και φτάσαμε λίγα λεπτά αργότερα στην πηγή του Bollywood πάρτυ. Εκεί όλοι μαζί υπό τους ήχους του τραγουδιού ” Tu Meri” χορέψαμε σα να μην υπάρχει αύριο. Μια παρέα 20 ατόμων από τουλάχιστον 10 διαφορετικές χώρες στον κήπο ενός εκ των πιο Luxury hotels της περιοχής Kerala, ένωσαν τις φωνές τους, την καλή τους διάθεση και τα ποτά τους χορεύοντας και γελώντας κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ινδίας.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε κάπου στις 4 το ξημέρωμα με βουτιά στην πισίνα, γέλια και σχόλια τύπου” σε 3 ώρες πρέπει να κάνουμε check out guys!” “Όποιος ξυπνήσει πρώτος να πάρει τηλέφωνο και τους άλλους” κτλ!
Φυσικά καμία άλλη νύχτα δεν ξεπέρασε τη βραδιά της 8ης Μαρτίου η οποία ξεκίνησε με αναζήτηση μπύρας στο κέντρο της πόλης και εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο international party! Μια βραδιά που θα μου μείνει αξέχαστη, που θα με γεμίζει πάντα χαρά όταν τη διηγούμαι σε φίλους και γνωστούς και θα με κάνει να χαμογελάω κάθε φορά που θα πίνω μπύρα!
Last night for Maria
Και μετά ήρθε η βραδιά του αποχαιρετισμού ή όπως τη λέω εγώ – η μισή βραδιά… Εκείνες οι 3-4 ώρες που 1 Ισπανός, 1 Ουρουγουανός, 1 Πουερτορικανός, 1 Γαλλίδα, 1 Ισπανός, 3 Βραζιλιάνοι και 2 Ιταλίδες συγκεντρώθηκαν μια ζεστή νύχτα… με μπύρες για να αποχαιρετίσουν μια Ελληνίδα ή οποία (damn) έπρεπε να πάρει το δρόμο της επιστροφής λίγο νωρίτερα από τους υπόλοιπους…
Και αν τώρα αναρωτιέσαι γιατί αυτή τη βραδιά την ονόμασα μισή… θα σου πω απλά αυτό. Εγώ από εκεί έφυγα μισή. Μισή γιατί άφησα πίσω μου ένα κομματάκι μου σε κάθε ένα από αυτά τα άτομα που για 10 μέρες γίναν φίλοι μου, δικοί μου άνθρωποι και μοιράστηκαν μαζί μου ένα κομμάτι της ζωής τους. Αλλά και γιατί εκεί, στην Kerala της Ινδίας άφησα κάπου θαμμένο ένα ακόμα κομμάτι μου με σκοπό να γυρίσω κάποια στιγμή και να το ξαναδώ…
Φύτεψα ένα δεντράκι! Αλλά γι’αυτό θα σου μιλήσω αναλυτικά σε επόμενο post…
Sharing is caring
Pic of the week / Η φωτογραφια της εβδομαδας
#KeralaStories: ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ, YOGA & BOLLYWOOD
“Τι έχει το πρόγραμμα σήμερα;” ρώτησα τον υπεύθυνο της Kerala Tourism, Kenney. “Ελέφαντες που κάνουν μπάνιο, μάθημα γιόγκα, κοπηλασία και κάτι ακόμα που θα σας το κρατήσω για έκπληξη”, μου απάντησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο και εγώ βολεύτηκα όπως όπως στο κάθισμα του πούλμαν περιμένοντας με ανυπομονησία να ξεκινήσουμε.
Αφήσαμε λοιπόν πίσω μας το Trivandrum και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Kollam. Τρεις ώρες ταξίδι μέσα από καταπράσινα τοπία και χρωματιστές πόλεις, φτώχεια, έντονα εκφραστικά βλέμματα και πολλές φωτογραφίες on the go, δε χόρταινα με τίποτα!
Γύρω στις 9:30 το πρωί (άρα φαντάζεσαι τι ώρα ξεκινήσαμε) φτάσαμε επιτέλους στο Ορφανοτροφείο Ελεφάντων ( Elephant Rehabilitation Centre) στην περιοχή Kottur. Ο ξεναγός μας Manoj, μας εξήγησε πως στο συγκεκριμένο μέρος έρχονται ελέφαντες από όλη την Ινδία τους οποίους φέρνουν εδώ λόγω προηγούμενης κακομεταχείρισης σε άλλα μέρη. Ο Manoj πρόσθεσε πως στην Ινδία οι πιο πλούσιοι κάτοικοι έχουν τους ελέφαντες στο σπίτι τους, ναι ναι, σπίτι τους ως κατοικίδια και μπορεί λέει να κοστίζουν μόνο 20.000 δολάρια αλλά το κομμάτι που κοστίζει περισσότερο είναι η τροφή, 3 κιλά ρύζι και πρασινάδες την ημέρα! Το διανοείσαι;
Προσπαθώντας να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι το συγκεκριμένο μέρος – η ιδέα των δεμένων ελεφάντων δε με τρέλαινε- κατευθύνθηκα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα προς τον ποταμό Neyyar. Ένα καταπράσινο τοπίο απλωνόταν μπροστά μου και γω αποσβολωμένη έμεινα εκεί να χαζεύω. Παρόλο που ήμασταν αρκετά άτομα, γύρω μας απλωνόταν μια απίστευτη ηρεμία η οποία κράτησε μέχρι τη στιγμή που είδαμε να έρχονται δίπλα μας 4 ελέφαντες και να κατευθύνονται προς τη λίμνη. Ναι, ήταν η ώρα του μπάνιου τους! (Tip: 9:30-11:30 είναι η ιδανική ώρα για να προλάβεις το μπάνιο των ελεφάντων).
Σα μικρό παιδί πλησίασα έναν από αυτούς και άρχισα να τον επεξεργάζομαι. Στην αρχή πήγα κοντά του και στάθηκα δίπλα του αμήχανα. Όταν ένιωσα μια κάποια άνεση, ζήτησα από τους ανθρώπους που τον συνόδευαν να τον χαϊδέψω και να φωτογραφηθώ μαζί του. Και μετά η ώρα του μπάνιου! Μια απίστευτη εμπειρία την οποία αν δεν τη δεις από κοντά δε μπορείς να καταλάβεις! Οι ελέφαντες μέσα στο νερό να μένουν ξαπλωμένοι και ακίνητοι περιμένοντας να πλυθούν. Μαγική εικόνα!
Επόμενη στάση ή μήπως να πω asana… ένα από τα σημαντικότερα κέντρα Yoga της Ινδίας, το Sivananda Ashram Kerala! Ένα campus -θα το έλεγα εγώ- που οι λάτρεις της Yoga από όλο τον κόσμο έρχονται για να κάνουν meditation και να ζήσουν για μερικές ημέρες ή και εβδομάδες μια απίστευτη εμπειρία ενδοσκόπησης και φυσικής άσκησης. Στο συγκεκριμένο κέντρο μάλιστα, μάθαμε πως μπορείς να πάρεις δίπλωμα δασκάλου yoga και να διδάξεις σε ολόκληρο τον κόσμο!
Αφού περιπλανηθήκαμε στους κήπους και στους τεράστιους χώρους άσκησης Yoga και μάθαμε τις βασικές και φυσικά τις πιο εύκολες στάσεις, πληροφορηθήκαμε πως πριν τον επόμενο προορισμό μας θα μας προσέφεραν στο εστιατόριο της σχολής ένα vegetarian γεύμα. 
Το εστιατόριο ήταν απλά ένας άδειος χώρος με μεγάλα παράθυρα, χωρίς κανένα έπιπλο πέρα από ένα μεγάλο νεροχύτη σε μια άκρη και 3 κουβάδες με φαγητό στην άλλη άκρη. Κοιταχτήκαμε καλά καλά και περιμέναμε να δούμε πού θα κάτσουμε. Δύο τεράστια χαλιά από ψάθα στρώθηκαν και στο πάτωμα τοποθετήθηκαν 37 άδειοι δίσκοι. Ναι στο πάτωμα. Εκεί δηλαδή που καθίσαμε περιμένοντας το φαγητό μας.
Δύο ηλικιωμένες κυρίες πήραν τους κουβάδες με το φαγητό στα χέρια τους και άρχισαν να μας σερβίρουν ρύζι και 4 διαφορετικούς τύπους σάλτσας και λαχανικών. Περιμέναμε τα μαχαιροπίρουνα. Τίποτα! Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας σοκαρισμένοι. Δηλαδή τι; Θα πρέπει να φάμε με τα χέρια; “Ναι, με τα χέρια τρώμε παιδιά”, μας απάντησε η Roja μία εκ των διοργανωτών του #KeralaBlogExpress.
Να πιάνεις με συγκεκριμένο τρόπο το ρύζι, να το αναμειγνύεις με τις σάλτσες και τα βραστά λαχανικά, να προσπαθείς να τα κρατήσεις καλά στα 3 δάχτυλα των χεριών σου και να τρως. Χωρίς μαχαιροπίρουνα, χωρίς ψωμί, χωρίς καν χαρτοπετσέτα για να σκουπίσεις τα χέρια σου! Απίστευτο; Σίγουρα μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου. Τελειώνοντας το φαγητό ένας ένας έπρεπε να σηκωθεί και να πλύνει μόνος του το δίσκο του.
Σοκαρισμένοι ακόμα από αυτή την εμπειρία μπήκαμε στο πούλμαν μας και κατευθυνθήκαμε στην πόλη Kollam και συγκεκριμένα στο πιο luxury hotel που μπορείς να φανταστείς, το Raviz Resort & Ayurneda Spa δίπλα στη λίμνη Ashtamudi.
Χορευτές με παραδοσιακές φορεσιές μας υποδέχτηκαν στην είσοδο τραγουδώντας και παίζοντας μουσική ενώ κάθε ένας από εμάς βγαίνοντας από το πούλμαν φόρεσε στο λαιμό του ένα κολιέ από κάρδαμο και κοπέλες με χρωματιστά σάρι μας έβαψαν το μέτωπο με χρώμα.
Η φαντασμαγορική υποδοχή όμως είχε και συνέχεια, στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου όπου απλωνόταν η λίμνη Ashtamudi μας περίμεναν καρύδες με καλαμάκια, τσάι και γλυκίσματα και ένα πλοίο που θα μας έκανε βόλτα στη λίμνη. Στη συνέχεια, λίγο πριν ο ήλιος “πέσει” μέσα στη λίμνη μπήκαμε σε κανό και σαν μικρά παιδιά εξερευνήσαμε τις όχθες “τραβώντας κουπί” και πειράζοντας ο ένας τον άλλο.
Λίγο πριν νυχτώσει μια ακόμη έκπληξη μας περίμενε στο ξενοδοχείο! Ο διευθυντής του Raviz δώρισε από ένα υπέροχο sari σε όλες τις κοπέλες και dhoti στους άντρες. Φυσικά δεν έφτανε αυτό, κοπέλες από το ξενοδοχείο ήρθαν στα δωμάτιά μας και μας βοήθησαν να φορέσουμε τις παραδοσιακές αυτές στολές ώστε να γευματίσουμε ντυμένοι σαν… σταρ του Bollywood!
Όση ώρα η κοπέλα με βοηθούσε να φορέσω των 3 μέτρων sari εγώ το εκμεταλλεύτηκα για να μάθω περισσότερα για την κουλτούρα των Ινδών, τις συνήθειές και τις πεποιθήσεις τους. Η Rejitha λοιπόν, μια γλυκιά και συμπαθητική 25χρονη κοπέλα μου αναίρεσε όλα όσα πίστευα για την ινδική κουλτούρα λέγοντας μου πως δεν την ενδιαφέρει να παντρευτεί αλλά να ολοκληρώσει τις σπουδές της και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Αφού περάσαμε μισή ώρα μιλώντας και “παλεύοντας” με το σάρι, τη ρώτησα πριν βγει από το δωμάτιο: ” Αν χρειαστεί να πάω στην τουαλέτα, τι κάνω;” ” Καλή τύχη”, μου απάντησε χαμογελώντας και απομακρύνθηκε! Γέλασα μόνη μου και αποφασίζοντας να μην πιω νερό ή κρασί καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, κατευθύνθηκα προς τον κήπο του ξενοδοχείου όπου μας περίμενε το απόλυτο bollywood πάρτυ με spicy φαγητά, μάγειρες, μουσικές και πολλά μα πολλά φώτα που μας έκαναν να νιώσουμε πως πράγματι, ήμασταν οι σταρ της βραδιάς!
#KeralaBlogExpress
Sharing is caring
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΗ
Ναι, η επιστροφή από ένα ταξίδι είναι η πιο δύσκολη στιγμή!
Η επιστροφή είναι πιο δύσκολη από τη στιγμή που ανοίγεις την πόρτα με τη βαλίτσα στο χέρι και φεύγεις προς το άγνωστο. Είναι πιο δύσκολη ακόμα και από τα πρώτα λεπτά που βρίσκεσαι σε ένα νέο μέρος χωρίς να ξέρεις κανέναν και τίποτα. Χωρίς καν να μπορείς να μιλήσεις τη γλώσσα της χώρας στην οποία βρίσκεσαι! Η επιστροφή είναι πιο δύσκολη από οποιαδήποτε στιγμή μοναξιάς που μπορεί να βιώσεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου είτε ταξιδεύεις για 2 εβδομάδες είτε για 2 χρόνια.
Αν έχεις μείνει για κάποια χρόνια στο εξωτερικό – όπως εγώ- τότε είμαι σίγουρη πως δε χρειάζεται να σου εξηγήσω τι εννοώ, ούτε σε σενα που έχεις αρρωστήσει από το “travel bug” και κάθε τόσο παίρνεις τη βαλίτσα σου και ταξιδεύεις μακριά, εκτός Ευρώπης.
Μιλάω σε σενα που κάθισες να διαβάσεις το νέο μου post και είμαι σίγουρη πως αναρωτιέσαι τι είναι αυτά που γράφω. Ναι, ίσως οι περισσότεροι από εμάς όταν γυρίζουμε στην Ελλάδα να νιώθουμε μια χαρά, μια ανακούφιση που επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας, με τα οικεία πρόσωπα γύρω μας και τη ζωή μας να κυλάει πάλι “κανονικά”. Σα να είχαμε πατήσει δηλαδή το Pause για να ταξιδέψουμε για λίγο, να ξεκουραστούμε, να περιπλανηθούμε, να δούμε νέα μέρη και μετά, επιστρέφοντας πατάμε το Play για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει.
Και όμως είμαστε και εμείς -πες μας άρρωστους- που γυρίζοντας στο σπίτι μας νιώθουμε πως η προσαρμογή θα είναι δύσκολη. Και θα σου πω αμέσως το γιατί.
photo by: Jinson Abraham #KeralaBlogExpress
Αν κοιτάξεις στη wikipedia η λέξη ταξίδι σημαίνει το να πηγαίνεις από ένα μέρος σε ένα άλλο και όμως αυτή η διατύπωση είναι τόσο λάθος. Ταξίδι είναι να περνάς τα σύνορα του comfort zone σου, να γίνεσαι ένα με μια νέα πραγματικότητα, να μαθαίνεις πώς ζει και επιβιώνει καθημερινά ένας άλλος λαός, να είσαι εκτεθειμένος σε ένα μείγμα από κουλτούρες, θρησκείες, μυρωδιές και να παρατηρείς την παραμικρή λεπτομέρεια με περιέργεια και θάρρος. Το να ταξιδεύεις σημαίνει να ανακαλύπτεις νέους κόσμους, να μαθαίνεις νέα πράγματα, να μαθαίνεις ακόμα καλύτερα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η κάθε σφραγίδα στο διαβατήριό σου είναι ένα μάθημα, ένα badge, μια επιβράβευση στον εαυτό σου. Κάθε φορά που περνάς τα σύνορα ένας νέος κόσμος απλώνεται μπροστά σου και συ καλείσαι να τον εξερευνήσεις, να τον ανακαλύψεις, να τον παρατηρήσεις, όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί που έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με νέα αντικείμενα γύρω του. Το μυστικό είναι να είσαι ανοιχτός, να μη φοβάσαι, να μην είσαι απόμακρος, εκτός αν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προτιμάς να είσαι μόνος σου. Ανοίξου, αφέσου και θα γνωρίσεις νέα πρόσωπα, θα κάνεις νέους φίλους που ακόμα και να μη μιλάτε μια κοινή γλώσσα θα βρείτε τον τρόπο να συνεννοηθείτε! Trust me!
Ταξιδεύοντας λοιπόν θα έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με μια μεγάλη αλήθεια. Αυτή του να συνειδητοποιείς πόσο λίγο ανοιχτόμυαλος ήσουν πριν βγεις προς τα έξω. Πόσο λίγα και βαρετά πράγματα έκανες όσο ήσουν πίσω, στη χώρα σου. Και αυτός είναι ο λόγος που κάνει την επιστροφή πάντα δυσκολότερη.
Γυρίζοντας πίσω μετά από ένα ταξίδι ή μια παραμονή μερικών χρόνων στο εξωτερικό όλα είναι όπως τα άφησες. Πιθανώς κάποιοι φίλοι σου να παντρεύτηκαν, κάποιος δικός σου να πήρε προαγωγή ή να άλλαξε δουλειά αλλά για σενα όλα είναι ίδια. Οι άνθρωποι που είχες μέχρι τώρα κοντά σου, νιώθεις πως δε σε καταλαβαίνουν και νιώθεις πιο κοντά σου ανθρώπους που γνωρίζεις μόλις 10 μέρες ή κάτι μήνες.
Προσπαθείς να περιγράψεις τις εμπειρίες και τις στιγμές που έζησες ταξιδεύοντας και νιώθεις πως οι δικοί σου άνθρωποι δε μπορούν να καταλάβουν τη γλώσσα την οποία μιλάς. Μια γλώσσα που μόνο όσοι αγαπούν να ταξιδεύουν μπορούν να κατανοήσουν.
Γυρνώντας από ένα ταξίδι είναι ψέματα όποιος σου λέει πως γυρνάς πλήρης, γεμάτος! Έχεις αφήσει κομμάτι σου σε τόσα πολλά μέρη και έχεις συναναστραφεί με τόσους ενδιαφέροντες ανθρώπους που θες δε θες κάτι από εσένα μένει εκεί, μαζί τους. Στα μέρη που επισκέφθηκες, στις συζητήσεις που είχες, στις περιπλανήσεις και τις βραδινές εξομολογήσεις.
Γυρνώντας από ένα ταξίδι έχεις δώσει και έχεις πάρει τόσα πολλά. Τόσα ερεθίσματα, τόσες νέες εικόνες, νέες γεύσεις, νέες ιδέες. Το μυαλό σου έχει “ανοίξει” και δε μπορεί να γυρίσει ποτέ ξανά στη φάση που ήταν πριν ταξιδέψεις. Αυτή είναι η ομορφιά και παράλληλα η δυσκολία του να θες να ταξιδεύεις συχνά, να θες να βουτάς σε νέες εμπειρίες, να “γεύεσαι” διαφορετικούς πολιτισμούς, να έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Για όλους αυτούς τους λόγους… η επιστροφή είναι πάντα δυσκολότερη. Για όλους αυτούς τους λόγους θα σκέφτεσαι πάντα το επόμενο ταξίδι και το μεθεπόμενο. Για όλους αυτούς τους λόγους θα είσαι λυπημένος κάθε φορά που επιστρέφεις σπίτι… μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ξαναφύγεις.
Αλλά μην το φοβάσαι αυτό το συναίσθημα. Ο άνθρωπος δεν είναι «φτιαγμένος» για να μένει σε ένα τόπο. Ταξίδεψε λοιπόν, γύρισε τον κόσμο όλο, γνώρισε νέα πρόσωπα, οικειοποιήσου νέες κουλτούρες, θρησκείες, συνήθειες και ονόμασε «σπίτι σου» το μέρος που θα σε γεμίζει είτε για ένα μήνα, είτε για ένα χρόνο είτε για πάντα!
Sharing is caring
Pic of the week / Η φωτογραφια της εβδομαδας
Ευτυχία θα πει…
να είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου και να νιώθεις πλήρης
ΤΟΛΜΗΣΕ ΤΟ!
#KeralaBlogExpress #happiness
Sharing is caring
#KeralaStories: Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ, ΤΟ ΤΕΜΠΛΟ & ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Τριάντα travel bloggers από 21 χώρες σε ένα roadtrip στην περιοχή Κέραλα! Αυτό έγραφε το λεωφορείο που θα μας έκανε το γύρο του πιο εξωτικού νομού της Ινδίας! Ναι ναι, ένα πούλμαν όλο δικό μας, ένα πούλμαν που αν το καλοσκεφτείς θα γινόταν το σπίτι μας για τις επόμενες 2 εβδομάδες!
Η πρώτη ημέρα μας επιφύλασσε μια όμορφη έκπληξη, το ταξίδι θα ξεκινούσε από το ξενοδοχείο στο οποίο θα μας υποδεχόταν ο υπουργός υγείας της Ινδίας και ένας σημαντικός αριθμός δημοσιογράφων στους οποίους θα δίναμε μια μικρή συνέντευξη παρουσιάζοντας το blog μας. Την επόμενη κιόλας ημέρα ήμασταν στις εφημερίδες και σε μεγάλα ενημερωτικά websites! Wohoo!
Αφού φάγαμε στο ξενοδοχείο Mascot Hotel που έγινε η συνέντευξη τύπου, ετοιμαστήκαμε για την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη Trivandrum! ( Για το φαγητό θα σου μιλήσω σε επόμενο post! Είναι από μόνο του ένα ολόκληρο, καυτερό κεφάλαιο!)
Το Trivandrum που λες ήταν η πρώτη μου επαφή με ινδική πόλη. Τα χαρακτηριστικά αυτής:
Απίστευτη ζέστη
Βρώμικοι δρόμοι
Κορναρίσματα χωρίς σταματημό
Τουκ τουκ (3κικλα ταξί) να τρέχουν σαν παλαβά
Πλήθος κόσμου στους δρόμους
Πολύχρωμα φορέματα
Πινακίδες καταστημάτων που περιλαμβάνουν απαραιτήτως τη λέξη “spices”
Έντονη μυρωδιά curry και κάρδαμου
Αγελάδες και κατσίκια ελεύθερα στη μέση του δρόμου
Απίστευτα εκφραστικά βλέμματα
Και θα μείνω στο τελευταίο που ήταν και αυτό που μου τράβηξε την προσοχή! Τα τεράστια μάτια, τα έντονα βλέμματα και τα ντροπαλά χαμόγελα! Οι Ινδοί είναι αρκετά ντροπαλός λαός, χαμηλών τόνων και με έντονη την ανάγκη να βοηθήσουν και να εξυπηρετήσουν ακόμα και ας μην μπορούν να συνεννοηθούν με τον ξένο. Αγαπούν τα έντονα χρώματα, πίνουν πολύ τσάι, έχουν τουλάχιστον 7 διαφορετικούς τύπους ψωμιού (πίτας), αγαπούν την οικογένεια και είναι πολύ θρήσκειοι.
Και μιας και σου ανέφερα τη θρησκεία, να μην ξεχάσω να σου πω πως ένα από τα highlights της περιήγησής μας στην πόλη ήταν ο πιο πλούσιος ναός του κόσμου, Padmanabhaswamy Temple. Ο ξεναγός μας μάλιστα μας τόνισε πως μόλις πριν λίγα χρόνια ανακάλυψαν την πραγματική αξία του ναού και από τότε απαγόρεψαν την πρόσβαση στους αλλόθρησκους.
Μετά από αρκετές ώρες ζέστης και κούρασης στο κέντρο του Trivandrum, ανταμειφθήκαμε με το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα που έχω δει τα τελευταία χρόνια το οποίο θαυμάσαμε στον κήπο του ξενοδοχείου Uday Suites στην παραλία Kovalam! Και επειδή τα πολλά λόγια είναι περιττά, ένα μόνο σου λέω: δες τις φωτογραφίες!
Υ.Γ: Η πρώτη μέρα μου στην Κεράλα μπορεί να συνοψιστεί με μία μόνο λέξη! ΕΥΤΥΧΙΑ!
#KeralaBlogExpess #KeralaStories
Sharing is caring
#ΚeralaStories: ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
“Welcome to Thiruvananthapuram”!
Αυτή ήταν η πρώτη φράση που μας είπε στο αεροπλάνο ο πιλότος. Δύσκολο όνομα σκέφτηκα, ελπίζω μέσα στις επόμενες ημέρες να καταφέρω να την προφέρω αυτή τη λέξη!
Κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου η ζέστη με χτύπησε στο πρόσωπο σα δυνατή σφαλιάρα! 35 βαθμοί Κελσίου στις 3 το ξημέρωμα! Wow! Καλοκαίρι! Αφού άρχισα να αφαιρώ ρούχα από πάνω μου, κατευθύνθηκα προς την έξοδο όπου με είχαν ενημερώσει πως θα με περιμένει η ομάδα του #KeralaBlogExpress project.
Ομολογώ πως είχα λίγο άγχος για το αν θα βρω κάποιον, αλλά στην έξοδο με περίμενε μια μεγάλη ταμπέλα με το όνομά μου συνοδευόμενη από λουλούδια και χαμόγελα! Οι Ινδοί αναμφισβήτητα ξέρουν πως να σε κάνουν να αισθανθείς όμορφα.
Δεκαπέντε λεπτά αργότερα και έχοντας κατααγχωθεί με την οδήγηση του Ινδού ταξιτζή (οδηγούν ανάποδα, κορνάρουν συνεχώς, προσπερνούν άτσαλα) έφτασα στο υπέροχο Uday Samudra Leisure Beach hotel στην παραλιακή περιοχή του Thiruvananthapuram, Kovalam Beach.
Στην είσοδο του ξενοδοχείου μας περίμεναν ντυμένοι με τα καλά τους μερικοί από τους εργαζόμενους για να μας προσφέρουν δροσερό ποτό καλωσορίσματος, λουλούδια και φρέσκιες πετσέτες. Μια κοπέλα φορώντας το παραδοσιακό επίσημο ένδυμα της Ινδίας, το σάρι, μας έβαψε το κούτελο για καλή τύχη. Μέσα σε αυτό το ευχάριστο κλίμα ακολούθησε το γεύμα που ήταν και η πρώτη μου επαφή με την ντόπια κουζίνα. Ρύζι με μπαχάρια, κοτόπουλο με curry, rotti (διαφορετικοί τύποι ψωμιού/ κρέπας) και ο,τι πιο καυτερό μπορείς να φανταστείς έκαναν παρέλαση μπροστά και πάνω στο πιάτο μου! Άσε σου λέω! Πέθανα!
Καθώς η πρώτη ημέρα του ταξιδιού ήταν χαλαρή μιας και έπρεπε να μαζευτούν και οι 30 travel bloggers από όλα τα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου στην Κεράλα, αποφάσισα να κάνω βόλτα έξω από το ξενοδοχείο για να περάσει η ώρα. Πού ακριβώς; Εκεί που βρίσκεται η πραγματική ζωή, στο δρόμο, στα στενά, στις πλατείες.
Στη βόλτα μου λοιπόν αυτή, έβγαλα και τα πρώτα συμπεράσματα. Είδα πρόσωπα χαμογελαστά, μάτια να κοιτάνε όλο περιέργεια, πολύχρωμα ρούχα, ξυπόλυτα πόδια, αχτένιστα μαλλιά, κοκαλιάρικα σώματα. Είδα φοινικόδεντρα, σκουπίδια, ευτραφής αγελάδες στη μέση του δρόμου και παιδιά να παίζουν με ανύπαρκτα παιχνίδια. Είδα 3κυκλα ταξί να προσπερνούν κορνάροντας και ζευγάρια να χαίρονται τη βόλτα τους στην παραλία.
Η φτώχεια και η έλλειψη υγιεινής μού ήταν ξεκάθαρα από το πρώτο λεπτό της βόλτας μου και όμως είχε κάτι ο αέρας της Νότιας Ινδίας που με έκανε να χαμογελάω και να χαιρετώ τους πάντες γύρω μου. Το ψάχνω ακόμα, όσο διασχίζω την περιοχή Κεράλα. Μάλλον τα χαμογελαστά μάτια των κατοίκων ευθύνονται για τα θετικά συναισθήματα που μου έβγαλε αυτή η χώρα με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρομίο Travandrum!
Κάπου εδώ θα σε αφήσω γιατί αρχικά δε θέλω να σε κουράσω και δεύτερον αύριο έχει πρωινό ξύπνημα. Θα με περιμένουν 29 travel bloggers από 20 χώρες, 3 φωτογράφοι και 5 διοργανωτές της Kerala Tourism και δε θέλει να τους στήσω… Παρόλο που οι Ινδοί το έχουν σχεδόν… συνήθεια να καθυστερούν! ( θα στα πω σε επόμενο post).
Σε αφήνω με μερικές ακόμη φωτογραφίες που είμαι σίγουρη πως θα σου δώσουν μια πρώτη εικόνα για το μέρος στο οποίο βρίσκομαι! Enjoy!
Sharing is caring
ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ… ΦΙΛΙΑ
Σήμερα λέω να μιλήσουμε για φιλιά! Ναι ναι! Φιλιά παθιασμένα κάτω από τον έναστρο ουρανό, φιλιά στο στόμα δίπλα στο τζάκι, φιλιά στο μάγουλο από την κολλητή μας, από τη μητέρα ή τον πατέρα μας. Φιλιά ρουφηχτά από το μωρό στη μαμά, από τον παππού στο εγγόνι.
Φιλιά που μιλάνε χωρίς να χρειαστεί αυτός που τα δίνει να αρθρώσει κουβέντα, φιλιά που συνοδεύονται από λόγια, φιλιά αποχαιρετισμού. Φιλιά όλο υποσχέσεις.
Και να, εδώ έρχομαι εγώ να προσθέσω άλλη μια κατηγορία φιλιών. Τα φιλιά πριν ένα μεγάλο ταξίδι. Αυτά τα φιλιά έχουν μια πολύ συγκεκριμένη γεύση. Λίγο πικρή ή και λίγο γλυκιά αν για παράδειγμα αυτός που σε αποχαιρετά σου έχει δώσει λίγα λεπτά νωρίτερα μια σοκολάτα milka φράουλα.
Είναι τα φιλιά αυτά που δε χορταίνεις να τα δίνεις και να τα δέχεσαι γιατί πολύ απλά ξέρεις πως δε θα τα λάβεις ή δε θα τα δώσεις για πολύ καιρό στο άτομο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή απέναντί σου. Είναι τα φιλιά του αποχαιρετισμού. Έτσι τα έλεγα πάντα.
Τα φιλιά που δίνονται στα αεροδρόμια, στις αίθουσες αναμονής, στους σταθμούς των τρένων και των λεωφορείων. Τα συγκεκριμένα φιλιά είναι τα πιο αληθινά κατά τη γνώμη μου. Αυτά που περικλείουν μέσα τους λύπη και ταυτόχρονα χαρά. Κρυφή αγωνία και προβληματισμό. «Πόσος καιρός θα περάσει άραγε μέχρι το επόμενο φιλί; Πότε θα τον/την ξαναδώ; Θα είναι όλα όπως πριν όταν γυρίσει; Θα γυρίσει;»
Μη σου μιλήσω για τα φιλιά της επιστροφής. Το φιλί της μάνας στο παιδί της που γυρνάει από τα ξένα. Ένα φιλί τόσο ζουπηχτό λες και παίρνει την εκδίκησή της για όλα τα online φιλιά που στέλνονταν τόσο καιρό μόνο μέσω skype. Το φιλί του κολλητού που συνοδεύεται πάντα από φράση τύπου «άντε ρε παιδί μου, μαύρα μάτια κάναμε, τι καλό μας έφερες;!». Και φυσικά το φιλί του αγοριού στο κορίτσι του ή το κοριτσιού στο αγόρι του που γυρίζει από κάπου μακριά. Ένα φιλί χωρίς λόγια, ένα φιλί που μιλάει μόνο του χωρίς ο «ιδιοκτήτης του» να χρειάζεται να αρθρώσει λέξη.
Ελπίζω να είσαι από τους τυχερούς που έχουν δώσει ή λάβει ένα τέτοιο φιλί. Το φιλί του αποχαιρετισμού και παράλληλα το φιλί της επιστροφής. Ή αλλιώς το… ταξιδιάρικο φιλί! Αν δεν το έχεις «γευτεί» χάνεις. Από την άλλη ίσως είσαι και τυχερός που δε χρειάστηκε να αποχαιρετήσεις ποτέ κάποιον. Παρόλα αυτά, εγώ σου προτείνω την επόμενη φορά που ο δρόμος σου θα σε βγάλει σε κάποιο αεροδρόμιο ή σιδηροδρομικό σταθμό να δώσεις προσοχή στους γύρω σου και να παρατηρήσεις τα… φιλιά στα οποία αναφέρομαι.
Τα φιλιά του αποχαιρετισμού. Τα φιλιά της αντάμωσης. Ίσως τα πιο αληθινά και έντονα φιλιά. Ίσως τα πιο ταξιδιάρικα! Συμφωνείς;
Sharing is caring
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ: τι να παρω μαζι μου;
Όπως ήδη έχεις καταλάβει, πετάω για Ινδία! Και συγκεκριμένα για το νοτιότερο σημείο της, την περιοχή Kerala! Όσο εσύ διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εγώ λογικά θα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο και θα περιμένω πανευτυχής την πτήση μου ή οποία μέσω Abu Dhabi, θα με ταξιδέψει σε μια ιδιαίτερη ήπειρο την οποία πάντα ονειρευόμουν να επισκεφτώ!
Ινδία λοιπόν! Μη γελιέσαι επειδή σου έγραψα παραπάνω πως λογικά θα είμαι πανευτυχής περιμένοντας την πτήση μου όσο εσύ διαβάζεις αυτό το κείμενο! Δύο ημέρες πριν το ταξίδι ήμουν μες στο άγχος για το τι πρέπει να πάρω μαζί μου, πώς να ντυθώ, τι να αφήσω στην Ελλάδα και πώς να τα συμπεριλάβω όλα αυτά σε μια βαλίτσα 17 κιλών και ένα μίνι backpack! Φυσικά τα κατάφερα, απλά χρειάστηκα λίγη οργάνωση και σωστές τεχνικές πακεταρίσματος! Και μιας και ξέρω πως μέσα από τις υπέροχες εικόνες που θα σου δείχνω για τις επόμενες 10 ημέρες, θα μπεις σε πειρασμό να επισκεφτείς και συ την Κεράλα, αποφάσισα να σου φτιάξω ένα οδηγό με τα όσα πρέπει και δεν πρέπει να πάρεις μαζί σου σε ένα ταξίδι στην Ινδία!
Ξεκινάμε;
Καθώς η Ινδία δε γνωρίζει από χειμώνα, ξεκινάμε με την προϋπόθεση πως χωρίς το μαγιό σας, το καπέλο σας και ένα καλό αντιλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας δεν ξεκινάτε!
Σίγουρα πρέπει να βάλετε στη βαλίτσα σας λινά, ελαφριά υφάσματα και μη διστάσετε να επιλέξετε τα πιο χρωματιστά! Αν δε φορέσετε χρώμα στην Ινδία, πού θα φορέσετε; Φυσικά πέρα από κοντομάνικα πάρτε μαζί σας και 2-3 μακρυμάνικο ρούχα γιατί όταν πέφτει το φως τα κουνούπια κάνουν πάρτυ!
Η Ινδία είναι γνωστό πως δε φημίζεται για την καθαριότητά της οπότε προμηθευτείτε πολλά, πάρα πολλά υγρά μαντήλια! Εγώ προτίμησα αυτά με Aloe Vera από το eshop της http://e-yup.com/ και φυσικά πήρα και τα αγαπημένα μου αντιβακτηριακά ως τρελή με τα μικρόβια! Α! Και χαρτί υγείας! Ναι ναι! Χαρτί υγείας! Μη γελάς καθόλου! Θα με θυμηθείς όταν πας!
Επίσης, δεν ξεχνάμε ποτέ μα ποτέ να φέρουμε την προσωπική μας πετσέτα και τα είδη μπάνιου! Ακόμα και αν πας σε ξενοδοχείο 5 αστέρων, η καθαριότητα εκεί ορίζεται πολύ διαφορετικά. Αγόρασε από τη χώρα σου τα αγαπημένα σου σαμπουάν και αφρόλουτρα (εγώ πήρα ολόκληρη τη σειρά All nature της eyup.com & έχω ήσυχο και καθαρό το κεφάλι μου) και γενικά απέφυγε να ψωνίσεις από εκεί προϊόντα που δε γνωρίζεις. Δε θέλουμε αλλεργίες στη μέση της Ινδίας!
Τέλος αγόρασε έναν adaptor πριν ξεκινήσεις για να μπορείς να φορτίζεις τις συσκευές σου και είσαι έτοιμος!
Α! Και ένα μικρό φαρμακείο για έκτακτα περιστατικά! Αχρείαστο να είναι!
Καλό μας ταξίδι λοιπόν! Και μόνο εμφιαλωμένο νερό!
Ινδία σου ερχόμαστε!
ΥΓ1: Τα είδη μπάνιου All nature τα βρίσκεις στο eshop http://e-yup.com/
ΥΓ2: Τον international adaptor τον βρίσκεις στο αεροδρόμιο ή πιο οικονομικά στο Public ή στο Amazon
ΥΓ3: Τα χάπια τύπου imodium και αντιβιώσεις πριν πας στο φαρμακείο είναι καλύτερο να έχεις επισκεφτεί το γιατρό σου
